Verslag
GrootLicht!!! Najaarsrit 2024
Driehoek – IJsselstein Gorkum Oudewater
Najaarsrit 15 september 2024
Rond 8.30 uur klinkt het geronk van twee motoren door het vestingstadje Naarden, dat zich deze ochtend al vroeg opmaakt voor de jaarlijkse Open Monumentendag.
Geen Open Monumentendag voor ons deze keer: wel de GrootLicht!!! Najaarsrit! Voor mij zijn de ritten ‘heilig’ en bij leven en welzijn ben ik erbij, ook al is er misschien een verjaardag en een vakantie wordt zo mogelijk er omheen gepland.
De rustige snelweg is op deze septemberochtend toch wat fris, maar we worden begeleid door een waterig zonnetje, die ons een mooie dag belooft.
De koude handen nemen we dan ook maar even voor lief.
Aangekomen op de ontmoetingsplek in De Meern is het een weerzien tussen oude en nieuwe vrienden en worden er broederlijk handen geschud en omhelzingen gegeven. We praten bij en maken kennis. Hetgeen ons bindt is voelbaar, niet alleen tussen de broeders, maar ook zusters en de (profane) introducees. Geen mooiere combinatie dan die van broederschap en de liefde voor motorrijden en dat met elkaar kunnen delen.
Rond 10 uur is het parkeerterrein gevuld met bijna 30 motoren, waarbij de merken BMW en Honda de boventoon voeren, maar allen anders, een weerspiegeling van de bestuurders. Avontuurlijke types, easy-riders, een klassieker (BMW R75), oudere en nieuwe motoren. Grootlicht is voor de introducees misschien wel een mooie kennismaking met het maçonnieke gedachtengoed en de verscheidenheid van mensen die vrijmetselaren zijn.
Na de instructie is het eindelijk zo ver en beginnen we aan onze rit in de driehoek IJsselstein/Gorkum/Oudewater. Een rit tussen weidelandschappen, over bochtige dijkjes en provinciale wegen, door hele moderne stukken stad en industrieterrein en langs oude gebouwen en dorpen die zo beschreven kunnen zijn door Wim Sonneveld.
Rond 11 uur de eerste (koffie)stop in Vinkeveen, met de welbekende en geliefde punt appeltaart mét een berg slagroom. Dat weten die organisatoren altijd goed te regelen!
In het zonnetje praten we elkaar bij over de laatste wederwaardigheden. Natuurlijk komt ook de running gag voorbij en wordt gevraagd wanneer mijn vriend nou eindelijk eens wordt ingewijd.
Vervolgens stappen we weer op onze motoren voor het vervolg van de rit. Ook nu kronkelende dijkjes langs het water en prachtige dorpen. Omdat het alweer wat later op de dag is, zijn er ook meer weggebruikers en de weekend-wielrenners zijn inmiddels ook met hun pelotons onderweg. Op smalle (dijk)weggetjes zorgt dat ervoor dat je soms minder ontspannen om je heen kan kijken, wat ik persoonlijk jammer vind: de voorbijtrekkende landschappen zijn prachtig en zeker de moeite waard om gezien te worden. Op een enkele wielrijder na, gunnen we elkaar allemaal de ruimte om ieder op ons eigen manier te kunnen genieten van het prachtige weer en de omgeving en besef ik dat er in Nederland echt nog wel pareltjes zijn die (nog) niet volgebouwd zijn: je moet ze alleen weten te vinden! Gelukkig weten mijn broeders dit soort mooie plekken altijd te vinden en delen ze deze routes graag.
Terwijl ik het gevoel heb ver weg van de randstad en de randstedelijke drukte te zijn, besef ik mij plots dat we geruisloos de randstad zijn binnengereden over wegen die niet randstedelijk aandoen.
We staan in Driemond en slaan rechtsaf naar Weesp (sinds kort onderdeel van de (randstad) hoofdstad Amsterdam of – zoals ik het noem – Wokum).
Nadeel van de randstad is dat de ambtenaren gek zijn op verkeerslichten en daarbij ook graag incassopalen (al dan niet verdekt) opstellen.
Om geen boete te riskeren, de groep gesplitst.
Wij, de achteropgeraakte groep, hadden geen idee waarheen te gaan, maar als snel werd er telefonisch contact gelegd met de kopgroep en werd afgesproken dat we zouden treffen op de Ossenmarkt.
Terwijl ik zo door Weesp reed kwam, voelde ik mij een toerist in mijn eigen regio.
Enkele jaren had ik in Weesp gewoond en bijna 25 jaar geleden was ik er vertrokken.
Het beeld dat Weesp bij mij achtergelaten had, was die van een klein – mooi – stadje in verval, met veel lelijke naoorlogse bouw.
Maar wat was Weesp opgeknapt:
Onherkenbaar op sommige plekken! “Misschien maar eens vaker komen: het is maar een paar kilometer van Naarden”, ging er door mijn hoofd.
Door het buitengebied, via Nederhorst den Berg en Kortenhoef – plekken waar ik regelmatig rij om mijn hoofd leeg te maken na het werk –stopten we bij een bekende pleisterplaats aan het water: Ottenhome. Daar wachtte ons een goed verzorgde lunch… met kroketten!
Hier wordt langer de tijd genomen om bij te praten en elkaar (beter) te leren kennen.
Vervolgens stappen we wel gevoed weer op onze machines: sommige deelnemers nemen hier afscheid en gaan hun eigen weg wegens andere verplichtingen.
De harde kern 😉 vervolgt de rit en maakt de driehoek nog even af. Tussen de weilanden slaan we rechtsaf een smal weggetje op (die je normaal zo voorbijrijdt) en vervolgen onze weg tussen de weilanden. Het aantal bomen groeit en ‘opeens’ besef je dat je in het chique Loenen aan de Vecht bent aanbeland, waar we naast het water tussen de prachtige panden rijden en ons weg zoeken naar het eindpunt: Beachclub Key West in Maarssen. Een plek waar broeder Wim volgens eigen zeggen regelmatig te vinden is.
Onder het genot van een (alcoholvrij) biertje komen nog even de sterke verhalen boven, worden de “typische Wim-weggetjes” besproken en ‘snode’ plannen gedeeld voor een rit door de Baltische Staten onder leiding van broeders Jan en Wim. Met deze toekomstplannen in het achterhoofd en een rit in oktober in het vooruitzicht, nemen we afscheid van elkaar. Op naar ons volgend weerzien tijdens de voorjaarsrit in 2025!
Dank Wim, Herberd, Hans en alle anderen die er weer zo’n gave rit van hebben gemaakt! Tot snel!
Sophia
