Hoorn, 28-12-2020 Waarde lezer dezes,

Het is 14.00 uur zondag middag en de stormwind neemt gelukkig af. Blij, want langdurige wind maakt me wat depri. We zitten in het jaarlijks interbellum, de tijd tussen kerst en oudjaar. Corona houdt bij ons de handrem er wat steviger op. Geen interactie met buiten, anders dan een rondje door de tuin.

Ik ben van voor de sociale media (behoudens E-mail). Nog ouderwets geconditioneerd richting TV. Maar ja, daar is gezien de hoge Amerikaanse kerstgelukdichtheid en BN-ers die ik niet herken, ook geen bal aan. En Trump ook al in winterslaap, waardoor er van enige opwinding via dat medium weinig valt te verwachten. Het toneelspel van Boris haalt het niet bij dat van Trump.

Toch heb ik me geen seconde verveeld. De periode Kerst-Oud&Nieuw is voor mij “mancave-time”, afgewisseld met een kopje thee en een uitwisseling met Marianne, zeker daar ook zij in lock-down verkeerd. Na meer dan 40 jaar verstaan we de kunst onderlinge irritaties te beperken en dat is beslist een groot goed. Steeds hebben we elkaar iets te vertellen tussen die mancave-momenten door. Vaak op het spoor gezet door een krantenartikel, bijna altijd de samenleving aangaande. Neem bijvoorbeeld het effect van het digitale web en de rol van influencers. Onze jongeren raken het uitwisselen in levende lijve kwijt, ze hoeven elkaar niet in de ogen te zien, ontwennen de gevoelens omtrent verantwoordelijkheid en laten zich gek maken door veronderstelde succesfactoren. In termen van sociale media leef ik als een kluizenaar. Mijn hobby’s en interesses zijn meest individualistisch, mijn persoonlijke ontplooiing is naar binnen gericht en toch heb ik niet het idee geen deel van deze wereld te zijn. Als een jongeling een dag zonder zijn smartphone moet doorbrengen, staat hij/zij stijf van de onthechtingsverschijnselen. Wel jammer, want er is zoveel dat boeit en vormt door op eigen kiel te leven, te zoeken, waar te nemen, te doordenken zonder de invloed van big data en algoritmes. Ja…..hoor ik je al denken, Siempie denkt datie niet wordt beïnvloed door big data en algoritmes. Dat is niet zo, ik ben me bewust van de valkuilen die je onderdeel maken van dat systeem en ook ik ontkom daar niet aan. Denk alleen al aan de cookies die je moet doorbreken bij het vinden van informatie op het net. Maar als je mij probeert te vinden op Google, dan kom je me nauwelijks tegen. Ondanks dat ik graag op toneel sta en geniet van applaus van toehoorders. Maar den wel letterlijk, ik wil mijn medemensen zien, hun eigen stemgeluid horen, hun emotie kunnen lezen. Dat zorgt er ook voor dat ik meestal tussen de lijntjes kleur zonder scherpte te verliezen. Onbewust zie ik me dan beschermd door een ondergrens van beschaving, onder andere meegegeven door de omgeving waar mijn wieg stond.

En wat maakt mij zo gelukkig in die mancave?
Die ruimte is op organische wijze tot stand gekomen. Begonnen als stalling voor kinderfietsjes, skelter, wigwam-tent en ander buitenspeeltuig, toch altijd ook een hoek waar kon worden getimmerd in dienst van het gezin. Maar met het uitvliegen der nazaten is die ruimte steeds meer onder invloed geraakt van ouderlijke voorkeuren. Vazen, plantenbakken en andere groene zaken van Marianne en motorfiets gerelateerde zaken van ondergetekende. Uiteraard ondersteund door muziek (radio 10), een zwaar biertje en kacheltje wanneer het buiten 5gr of minder is.