Verslag, Esterwegen 2019
Vergeet Esterwegen niet!
In deze tijd van individualisme is het fijn als je deel kunt nemen aan initiatieven die ten goede komen aan anderen. Ook als deze anderen niet meer onder ons zijn. De reis naar het eeuwige Oosten gaat niet voor iedereen op een natuurlijke en vreedzame wijze. De geschiedenis laat zien dat het gevoel van superioriteit ernstige gevolgen kan hebben op menselijk gedrag en voor de slachtoffers van deze denkwijze. Zo ook 1933 in het concentratiekamp Esterwegen in Duitsland.
Op initiatief van Jos K van loge de Korenaar .: O Emmen, werd ik voor zondag 15 september uitgenodigd om deel te nemen aan een motor rit naar het gedenkmaal van de enige Vrijmetselaarsloge Liberté Chérie .:O Esterwegen. De enige loge die in een concentratiekamp is opgericht. Op 15 november 1943 besloten 7 Belgische Vrijmetselaars en verzetstrijders in hut 7 binnen dit kamp de loge op te richten. Een kubieke gedenksteen omvat met gebroken hekwerk, laat dit ons niet vergeten. Eén keer per jaar zorgt een groep maçonnieke bikers ervoor dat dit monument schoon gemaakt wordt. Voor mij niet alleen een nobel streven maar ook een volgende stap in mijn herstel.
Op 4 september 2013, nadat ik net lid geworden was van het Grootlicht, kreeg ik een zwaar motor ongeluk. Een bus zag mij niet reed vanaf links op mij in. Ik werd 15 meter door de lucht geslingerd en belande in een paarden weide. Het lint om de weide lag onder mij en gaf nog stroomstoten af. Dat zorgde ervoor dat ik snel weer bij bewustzijn was. Maar de schade was groot. Omstanders hielpen mij snel en ik ben met de helikopter van Uelsen naar het ziekenhuis MST in Enschede gebracht. Het was kantje boort, maar ik heb het overleefd en in februari van 2014 was ik weer thuis van de revalidatie. Motor rijden lukt mij niet meer, maar auto rijden wel. Voor het reinigen van het monument hebben ze water nodig. Zo kon ik mooi als waterdrager met mijn auto achter de Motor colonne aanrijden. Daarbij is het een mooie gelegenheid om toch eens deel te nemen aan een motorrit. En zo geschiedde.
Met bijna 20 deelnemers was het een behoorlijke groep die zich op zondag ochtend om 10.00u verzamelde bij het logegebouw van de Korenaar in Emmen. Na een groet of een kennismakingsgesprek en een lekkere kop koffie gingen we van start. Een rit van ongeveer 80 kilometers bracht ons van Emmen naar Duitsland naar Esterwegen. De rit verliep probleemloos. Mede door goede afspraken over de manier waarop we in de colonne, of wellicht kolommen rijden. Rond 11.15u arriveerden wij in Esterwegen waar wij werden opgewacht door ongeveer 7 Duitse Broeders! Samen met hen liepen we van de parkeerplaats naar het monument. Voorzien van water, emmers en schoonmaakmiddelen.
Aangekomen bij het monument werd er druk geboend en geschrobd. Het monument kan er na deze schoonmaakbeurt weer zeker een jaar tegenaan. Aansluitend gaf Br.: Jos K een indrukwekkende samenvatting van wat er allemaal gebeurt is rond Esterwegen tijdens en voor de oorlog. Hij benadrukte dat zijn Duitse herkomst hem erg kritisch heeft gemaakt over deze fase van de Duitse geschiedenis waarin groepen mensen op basis van geloof, overtuiging of etnische herkomst als minder gezien werden. Met alle gevolgen van dien.
Na zijn voordracht ging Br.: Jan E van loge ’t Schienvat .:O Emmen, achter het monument staan. Op de zuivere kubiek legt hij namens ons de 3 Witte Rozen neer ter herdenking van allen aan wie de aardse werktuigen zijn ontvallen. De Witte Roos als symbool van de zuiverheid en stilzwijgendheid, maar vooral ook als symbool van het zuivere licht van de Opperbouwmeester des Heelals.
De overlevering wil dat dit geschiedt in navolging van de 1e keizer die het christendom vrijliet in het Romeinse rijk, n.l. Constantijn de Grote, die toen de witte Roos als veelzeggende schenking deed aan de toenmalige Bisschop (paus) van Rome.
Tot slot van dit profane rituaal zingen we onder leiding van Br.: Udo S van loge Ernst August zum Goldenen Anker O.: Harburg het Moor soldaten lied waarvan hier heet eerste couplet als volgt gaat;
Die „Moorsoldaten“
Wohin auch das Auge blicket,
Moor und Heide nur ringsum.
Vogelsang uns nicht erquicket,
Eichen stehen kahl und krumm.
Wir sind die Moorsoldaten
Und ziehen, mit dem Spaten.
Een lied waarin geprobeerd wordt de harde werkelijkheid van de dagelijkse gedwongen arbeid dragelijk te maken met symboliek en hoop.
Aansluitend pakken we alles in en zijn we op weg naar de Vestingstad Bourtange in NL. Waar we wat eten en drinken met elkaar. Rond half 4 gaat iedereen zijn eigen weg en komt de dag ten einde. Met een goed gevoel keert iedereen huiswaarts.
